Het lijkt een onschuldige vraag. Iets wat je zegt bij de koffieautomaat, op een verjaardag, uit oprechte belangstelling.“Maar je bent er inmiddels toch wel overheen?”
Voor ouders die een baby zijn verloren is die vraag allesbehalve onschuldig. Hij snijdt. Hij legt pijnlijk bloot hoe ver de binnenwereld van rouw afstaat van wat de buitenwereld denkt dat “normaal” is.
Want het leven lijkt verder te gaan. Maar voor de ouders die hun kindje hebben verloren staat het leven stil. Of, zoals een ouder het zei:
“Het leven gaat door, maar jij staat stil.”
De onzichtbare tijdsdruk vanuit de maatschappij
Er bestaat een onuitgesproken verwachting over rouw. Na de eerste weken vol medeleven, volgt de veronderstelling dat het ergste wel voorbij is. Alsof verdriet een einddatum heeft. Maar voor ouders die een kind verliezen, begint het echte rouwen vaak pas daarna.
De cijfers zijn duidelijk:
- 91% van deze ouders voelt druk vanuit hun omgeving om “er overheen te zijn.”
- 44% zegt dat mensen denken dat het beter met hen gaat dan ze zich werkelijk voelen.
Ze dragen een masker. Niet omdat het beter gaat, maar omdat ze anderen niet tot last willen zijn.
“Na een tijdje is het voor anderen ‘voorbij’, terwijl het bij jou nog elke dag zo aanwezig is.”
Deze cijfers tonen geen gebrek aan veerkracht, maar een gebrek aan ruimte om écht te mogen rouwen. Ze maken één ding duidelijk: dit is geen individueel probleem, het is een collectieve misvatting.
Waarom het verlies van een baby geen eindpunt kent
Rouw om een baby is anders. Je verliest niet alleen een kind, je verliest een toekomst. Geen eerste stapjes. Geen verjaardagen. Geen schoolfoto’s of knuffels voor het slapengaan.
Dit gemis wordt een deel van wie je bent.
Een ouder omschreef het als:
“De bewustwording dat het nooit over zal gaan. Dat het een deel van mij wordt.”
En een ander:
“Het gaat niet over. Het perspectiefloze. Die persoon is er voor altijd niet meer, dus het gemis blijft.”
Maar de maatschappij wil ‘opluchting’, ‘afronding’. Goedbedoelde woorden als “je moet het een plekje geven” zijn vaak pogingen om verdriet af te sluiten: omdat we het moeilijk vinden om erbij te blijven.
Rouw om een kind kun je niet opbergen. Het ís er. Altijd.
De eenzaamheid van niet begrijpen
Misschien wel het moeilijkste aan rouwen is het onbegrip. Zelfs mensen die van je houden weten vaak niet wat ze moeten zeggen of doen. En dus zeggen ze niets, of iets pijnlijks.
“Ik zit er nog middenin. Het is nu een half jaar geleden. Maar mensen die je in het begin opzoeken, verdwijnen weer. Iedereen zegt: ‘kom maar langs’, maar niemand belt.
En dan komen de vragen: of ik het al heb losgelaten. Of ik verder kan.En dat is zó stom.”
Het gevolg? Ouders verstoppen hun verdriet. De buitenwereld denkt: het gaat beter.En de druk om ‘normaal’ te doen, wordt nog groter. De stilte maakt het zwaarder. Zoals een ouder het verwoordde:
“Het onbegrip van anderen. Het er moeilijk over kunnen praten. Dáár zit de pijn.”
Tijd voor een nieuw begrip van verder gaan
We moeten af van het idee dat ‘verwerken’ een einddoel is. Alsof verdriet ooit afgerond moet zijn om weer mee te tellen.
Er is een alternatief: Niet ‘verder zonder’, maar ‘verder met’.
Het verlies wordt geen afgesloten hoofdstuk, maar een onderdeel van het levensverhaal. De pijn mag blijven bestaan, naast de liefde. Zoals een ouder het zei:
“De troost zit in het koesteren van de mooie herinnering met diegene.”
Over mij – waarom ik ben gestart met 'mis je'
Mijn naam is Yvette. Ik weet hoe het voelt om een kind te verliezen, want ik ben zelf moeder van drie jongens, waarvan de jongste is overleden. Die ervaring veranderde alles. Het was rauw, pijnlijk en vooral eenzaam. Juist daarom doe ik dit werk.
Ik ben ervaringsdeskundige, maar ook professioneel opgeleid. Ik volgde opleidingen in grief counseling en tot uitvaartbegeleider, en ik werk al meer dan 25 jaar als marktonderzoeker. Vanuit die unieke combinatie van ervaring en expertise heb ik een groot, representatief rouwonderzoek opgezet, speciaal gericht op babyverlies. Inmiddels hebben meer dan 1400 mensen deelgenomen.
De inzichten uit dit onderzoek gebruik ik om ouders te helpen die hun kind moeten missen en om de maatschappij bewust te maken van wat dit verlies écht betekent. Wat ik zelf ooit nodig had, probeer ik nu aan anderen te geven: erkenning, ruimte, en taal voor verdriet dat blijft.
Gratis mini-gids: Hoe je rouwt om een baby
Speciaal voor ouders die hun baby zijn verloren, maakte ik een gratis mini-gids: “Hoe je rouwt om een baby”, gebaseerd op de vier rouwtaken van Manu Keirse.
✔️ Praktisch, helder en herkenbaar
✔️ Geen goedbedoelde adviezen, maar echte inzichten
✔️ Voor als je zoekt naar houvast of gewoon even ademruimte
👉 Je kunt de gids gratis downloaden via de shop (www.misje.nl/shop)
Als je dit herkent: weet dat je niet alleen bent. Je verdriet hoeft geen deadline te hebben. Je mag rouwen op jouw manier, zolang en zo vaak als nodig is.
En voor wie naast iemand staat die rouwt:
Vraag niet of het ‘al beter’ gaat.
Noem de naam van hun kind.
Luister. Wees stil als dat beter is.
Laat zien dat je het gemis ziet, want achter dat gemis zit liefde.
En die liefde… die gaat nooit over.